"Młodzieńcze - rzekł wreszcie uczony - przede wszystkim wiedz, że znam się na ludziach i dość mi spojrzeć na ciebie, żeby wiedzieć, z kim mam do czynienia. Charakter człowieka jest wypisany na jego konstytucji cielesnej - oczywiście, jeśli ktoś umie czytać".
Kołatka
Kołatka
Dlaczego polszczyzna.pl?
Strona polszczyzna.pl jest uzupełnieniem istniejącej od kilku lat strony na Facebooku Poprawna polszczyzna - facebook/polszczyzna. Znajdziesz tutaj kompendium zagadnień językowych, z którymi mierzą się codziennie miliony Polaków i osób aspirujących do biegłego posługiwania się polszczyzną.
Dyskutujemy o zawiłościach, odpowiadamy na pytania naszych czytelników, dzielimy się ciekawostkami oraz refleksjami na temat języka ojczystego.
Kołatka
Pustka. Pustynia. Nic. Ja sam tutaj jestem. Ja sam.
Kołatka
KORDIAN
Myślę.
DOKTOR
Więc świat jest myślą twoją.
KORDIAN
Cierpię.
DOKTOR
Nie myśl.
KORDIAN
Nie mogę...
Kołatka
Mój pierwszy, nastoletni zachwyt poezją. Do dziś mam zniszczony zbiorek poezji Konstantego Idelfonsa Gałczyńskiego. Na pożółkłych kartkach moje wpisy, teraz już do końca niezrozumiałe, podkreślenia, rysunki.
Kołatka
A smutek niby mądra książka w sercu żyje,
I mówi wiele rzeczy, i człowiek nie gnije.
Kołatka
Naszła mnie taka oto refleksja na temat szkoły i trudności związanych z oceną prac domowych uczniów. Skoro rodzice sprawdzają poprawność pracy domowej dziecka, co samo w sobie nie jest takie złe, bo nauczyciel otrzymuje pracę już wstępnie obrobioną, albo co gorsza piszą w całości lub częściowo prace swoim dzieciom, to może należy wprowadzić dodatkową ocenę dla rodziców. Postuluję ocenę "7", jako hołd składany rodzicom! Ocena "7" musi jednak zawierać kilka "podocen", np. ocenę "7/7" otrzymuje rodzic nadambitny, który wykazuje się wiedzą spoza zakresu objętego nauczaniem, "7/6" ma szansę otrzymać rodzic, który w pełni opanował zakres materiału nauczania swojego dziecka, "7/5" zarezerwowane powinno być dla rodzica mniej zdolnego, ale za to pracowitego, "7/4" ma szansę otrzymać rodzic wykazujący się niewielkimi brakami wiedzy objętej oceną, "7/3" zarezerwowane musi być dla rodziców, którzy się starali, ale im nie wyszło, "7/2" dla tych, którzy się nie postarali. Z tak ustalonymi kryteriami oceny, nauczyciel nie będzie miał już dylematów, jak ocenić pracę niesamodzielną ucznia, albo raczej pracę zbiorową, czyli rodzinną.
Proszę zauważyć, że ocena po ukośniku jest w skali od 7 do 2, czyli o "oczko" wyżej niż skala oceny ucznia, co ma zapobiec "linczowi" nauczyciela, gdyby przez przypadek otrzymana ocena wydała się rodzicowi niesprawiedliwa.
Z rodzicielskim pozdrowieniem,
JO
Głupio mówię, ale wy mądrze mnie słuchacie i dlatego mądry się staję.
Kołatka
Nie wiem jaki jestem, ale cierpię, gdy mnie deformują... Wbrew wszystkiemu chcę być sobą. Nie wiem jaki jestem, ale cierpię, gdy mnie deformują... Wbrew wszystkiemu chcę być sobą.
Kołatka
Kołatka
Trzeba zrozumieć, co to jest kropla przepełniająca czarę. Co to jest "za dużo". Istnieje coś jak nadmiar rzeczywistości, jej spęcznienie już nie do zniesienia.
Kołatka
Tak, jak obiecałam - kilka słów o netykiecie, a przede wszystkim o tym, jak poprawnie zredagować treść maila, czy wiadomości wysyłanej poprzez dziennik elektroniczny do nauczyciela, przełożonego, dyrektora.
Nie zaczynamy od "witam"! Wita gospodarz gościa, a nie na odwrót. Niektórzy akademiccy wykładowcy, szefowie firm wręcz nie czytają lub nie odpisują na maile tak rozpoczęte. (Moim zdaniem, ta forma tak często używana, prosta i zwięzła z czasem stanie się normą, ale jeszcze nie dziś).
Nie spoufalamy się, pisząc "Pani Dorotko", "Pani Jadziu", "Panie Krzysiu".
W korespondencji służbowej dbamy o poprawność ortograficzną, interpunkcyjną i gramatyczną.
Nie piszemy zbyt długich tekstów, koncentrujemy sie na meritum sprawy, bez zbędnych dygresji.
Nie krzyczymy (!, ABC), nie żądamy, nie naciskamy na natychmiastową odpowiedź (szczególnie, jeśli wiadomość wysyłamy w weekend czy w późnych godzinach wieczornych).
Temat maila lub wiadomości powinien być krótki i dotyczyć opisywanej sprawy.
Kończymy zwrotami:
- Pozdrawiam,
- Z wyrazami szacunku,
- samym podpisem
Podpisujemy się pełnym imieniem i nazwiskiem.
I to wszystko. Proste, nieprawdaż?
Kołatka
Kołatka
Kołatka
Żyjemy tak jak śnimy – samotnie.
Siła jest tylko przypadkiem, biorącym się ze słabości innych.
Człowiek jest zdumiewający, ale arcydziełem nie jest. Może artysta był trochę szalony. Co?
Gdy stykam się z kłamstwem, czuję się fatalnie i robi mi się mdło, zupełnie jakbym wziął do ust coś zgniłego.
Być kobietą to strasznie trudne zajęcie, bo polega głównie na zadawaniu się z mężczyznami.
Ukryte jest wnętrze człowieka przed człowiekiem. I całe szczęście!
Śmieszną rzeczą jest życie - tajemniczy, bezlitośnie logiczny system prowadzący do błahego celu.
Kołatka
Kołatka
Helsinki 05.11.2017 - niedziela
Od 9:00 miało zacząć się tak zwane: "formowanie komitetów". Zostałem już wcześniej przydzielony do komitetu skupiającego się na sprawach ekonomicznych. Dostałem się do niego, tylko dlatego, że zapomniałem odpisać na maila i podać mojej preferencji, co do wyboru komitetu. Jak się później okazało, nie było aż tak źle, gdyż temat, który musieliśmy omówić był dość łatwy do zrozumienia, a odpowiedzi na pytania, zawarte w informacji, z życia wzięte.
W skład mojego komitetu wchodziło 17 delegatów z przeróżnych krajów należących do Unii Europejskiej i 2 prezydentów, którzy nadzorowali naszą pracę i to dzięki nim byliśmy w stanie napisać naszą rezolucję.
Po kilku grach integracyjnych udaliśmy się na obiad „w podziemia miasta”. Obiad ten był raczej skromny, więc musiałem dodatkowo skorzystać z bufetu szwedzkiego. Najedzony i gotowy do pracy udałem się do szkoły, w której miały odbywać się nasze zajęcia.
Wybiła godzina trzynasta! Rozpoczęły się prace w komitetach. Nie wiedziałem, czego mam się spodziewać, po chwili byłem już oblany potem i strasznie zestresowany. Każdy miał coś do wniesienia na dany temat, a ja tylko siedziałem i milczałem. Odezwałem się dopiero, kiedy przyszła kolej na pracę w grupach. Po zakończonej pracy w grupach zaczęliśmy debatę. Niestety, czy chciałem, czy nie, ale stres, który w tamtym momencie mnie ogarniał, był zbyt duży, żebym był w stanie cokolwiek powiedzieć.
I tak oto minęło mi około sześć godzin, od czasu rozpoczęcia naszej grupowej pracy. Nareszcie mogłem się cieszyć chwilą odpoczynku. Jak się okazało, nie musiałem wracać na własną rękę do domu moich gospodarzy, gdyż czekali na mnie przed szkołą. Po kolacji rozmawiałem z moim kumplem z pokoju, Dominikiem, który pomógł mi w kwestiach związanych z pisaniem rezolucji, za co jestem mu dozgonnie wdzięczny. Po udanej rozmowie poszedłem spać.
Helsinki 06.11.2017 - poniedziałek
Rano wyruszyłem z Dominikiem na Uniwersytet Helsiński na ceremonię otwarcia. Do ogromnej sali byliśmy wprowadzani delegacja po delegacji, alfabetycznie. Przyszła kolej na Polskę. Zajęliśmy wygodne miejsca i słuchaliśmy uważnie, co mają nam do powiedzenia różne ważne osoby. Po około trzydziestu przemówieniach musieliśmy jechać do wyznaczonych szkół, gdzie kończyliśmy pracę nad rezolucją.
Trwało to około do godziny 15. Później nasza delegacja miała umówione spotkanie z panem Jarosławem Suchoplesem Ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Finlandii i konsulem (niestety nie pamiętam, jak się nazywał). W Ambasadzie ugoszczono nas pyszną kolacją. Podczas jej trwania toczyliśmy rozmowę z panem konsulem o edukacji w Polsce, w Finlandii, o sprawach, które mogą nastąpić w przyszłości i o tym, jak wygląda obecna sytuacja Polski. Przyznam, że bardzo zaciekawiła mnie ta rozmowa, a samo przebywanie w Ambasadzie, gdzie aż czuło się otaczającą nas polskość, wzbudziło we mnie tęsknotę za ojczyzną.
Gdy na niebie zaszło już słońce, a termometr zaczął pokazywać ujemną temperaturę, uznaliśmy że będzie to odpowiednia pora, by udać się z powrotem do naszych rodzin. Po powrocie znowu zastała mnie kolacja i aż przykro mi było odmówić, więc bez większego zastanowienia udałem się do kuchni i zjadłem tyle ile byłem w stanie. A po skończonej kolacji poszedłem do swojego pokoju, by odsapnąć trochę.
Helsinki 07.11.2017 - wtorek
Na ten dzień przypadło ostatnie spotkanie naszego komitetu. Z jednej strony czułem ulgę, a z drugiej przejęcie, gdyż wiedziałem, że będzie to najcięższy dzień. W szkole mieliśmy przebywać do godziny 16, jednakże spotkanie się przedłużyło.
Podczas zaciętych debat na temat naszej rezolucji, ja nadal milczałem. W pewnym momencie zostałem spytany przez prezydenta komitetu, co sądzę o danej sprawie, na moje nieszczęście, powiedziałem tylko, że nie mam nic do dodania, bo temat podatków nie był moją mocna stroną. I tak oto siedziałem do przerwy obiadowej w zawstydzeniu, że nie udało mi się nic z siebie wydobyć.
Po skończonej przerwie obiadowej była już prosta droga do skończenia pisania rezolucji, a co za tym idzie, do powrotu do domu. O dziwo z każdą upływającą minutą, zacząłem się wypowiadać coraz częściej, jakbym otrzymał dar odwagi. Byłem dumny z tego, że udało mi się coś powiedzieć i to wielokrotnie! Prezydenci komitetu pewnie byli zdziwieni tą jakże niespodziewaną zmianą. Mam na myśli tu pozytywne zdziwienie, co potem zapewne wpłynęło pozytywnie na moją końcową ocenę.
I tak oto minął mi cały dzień pracy w komitecie. W końcu czułem, że jestem wartościowym członkiem naszej grupy. Przestałem się czuć jak cień, który tylko podążał za resztą delegatów. Po skończonej pracy byłem umówiony z moimi znajomymi z delegacji, mieliśmy w planach zwiedzanie miasta. Godzina była już późna, lecz my dalej przemierzaliśmy helsińskie ulice i eksplorowaliśmy najskrytsze zakątki tego, jakże obcego dla nas miasta. Udało mi się nawet zrobić zdjęcie z molo, które osobiście bardzo mi się podoba. A oto ono:
Michał Abramowski, 2c
Boże święty, Boże miłosierny, dlaczego niczemu nie można poświęcić uwagi, świat jest sto milionów razy za obfity i co ja pocznę z moją nieuwagą (...).
Kołatka
Zrozumienie jest właściwym sposobem obcowania ze sztuką. Tylko co to znaczy?
Często stajemy bezradni wobec artystycznych dziwactw i wybryków twórców współczesnych. Chętniej oglądamy dzieła artystów dawnych, którzy opowiadają nam jakieś historie i robią to "po bożemu", czyli nos to nos, głowa nie rozpada się na części, a skróty perspektywiczne sprawiają, że obraz nabiera głębi.
W takim przypadku rozumienie polega na rekonstruowaniu znaczeń, określeniu ródeł inspiracji, znajomości kierunków malarskich itp. Gorzej, gdy mamy kontakt z awangardą, która z samej definicji jest oparta na eksperymencie i przełamywaniu nawykowych sposobów patrzenia na obiekt.
Olbrzymia różnorodność powstających prac i technik w jakich zostały wykonane wyklucza zrozumienie wszystkich zjawisk sztuki współczesnej. Jesteśmy skazani na samych siebie.Pomocą mogą okazać się pytania, które sformułowali ludzie na co dzień zajmujący się sztuką w Zachęcie. Oto one:
Wszystkie te pytania nie mogą zasłonić nam podstawowej funkcji sztuki, która ma być inspiracją dla imaginacji i zmysłowości.
MC
