moje poetyckie top 10

Listopad. Szaro, ciemno, deszczowo i wietrznie. Przygnębienie, smutek, melancholia. Czym się strułeś, tym się lecz. Sięgnij po Charles’a Baudelaire’a. Ten poète maudit, skandalista, dekadent, dandys i wyrzutek społeczny potrafi przenieść czytelnika w świat tak mroczny, że nie można mu się oprzeć i nie można się w nim nie zakochać.

Współczesny człowiek nie powinien (powinność - nienawidzę tego słowa) oddać się we władanie złemu nastrojowi i po ratunek leci do coacha - człowieka, który po 50 godzinach kursu za 1599 zł. staje się plastrem na złe samopoczucie, niską samoocenę i, co najgorsze, wręcz guru, czyli "tym, który prowadzi z ciemności do światła". Zamiast poddać się urokowi spleenu tłuczą mu się po głowie głupkowate hasła typu - kiedy życie da ci cytrynę, zrób lemoniadę.

Może i komuś to potrzebne. Co człowiek, to i sposób na chandrę. Ktoś potupie przy disco polo, a ktoś uda się w rejony Nicka Cave'a. Ja wolę wyprawić się w mroczny czas w mrok Baudelaire’a. Mówiąc językiem coachingu, znajdę się wtedy w swojej strefie komfortu.

 

Charles Baudelaire - "Spleen"

---

Kiedy niebo jak ciężka z ołowiu pokrywa,
Miażdży umysł złej nudzie wydany na łup,
Gdy spoza chmur zasłony szare światło spływa,
Światło dnia smutniejszego niźli nocy grób;

Kiedy ziemia w wilgotne zmienia się więzienie,
Skąd ucieka nadzieja, ten płochliwy stwór,
Jak nietoperz, gdy głowa tłukąc o sklepienie,
Rozbija się bezradnie o spleśniały mur;

Gdy deszcz robi ze świata olbrzymi kryminał
I kraty naśladuje gęstwa wodnych smug,
I w mym mózgu swe lepkie sieci porozpinał
Lud oślizgłych pająków - najwstrętniejszy wróg;

Dzwony nagle z wściekłością dziką się rozdzwonią,
Śląc do nieba rozpaczą szalejący głos
Jak duchy potępieńców, co od światła stronią
I nocami się skarżą na swój straszny los.

A w duszy mej pogrzeby bez orkiestr się wloką,
W martwej ciszy - nadziei tylko słychać jęk,
Na łbie zaś mym schylonym, w triumfie, wysoko,
Czarny sztandar zatyka groźny tyran - Lęk.

Kołatka